Formy Walki

Miecz świetlny jest nieodłącznym atrybutem stosowanym przez większość użytkowników Mocy. Przez tysiące lat, od momentu skontrowania pierwszego miecza, tworzyły się i rozwijały techniki posługiwania się tą elegancką a jednocześnie skuteczną bronią. Ich powstawanie było wynikiem wciąż zmieniającego się oblicza Galaktyki, wstrząsanej coraz to nowymi Gwiezdnymi Wojnami , które toczyły się na całym jej obszarze. Zmieniali się przeciwnicy, broń, strategie i cele a miecz świetlny w nie zmienionym kształcie pozostał. Broń doskonała. Broń dla Wybranych. Tak jak i jej formy, style i techniki. Niektóre z owych technik są nieodłącznie związane z jedną ze sześciu tradycyjnych i starożytnych ś cieżek wojownika- stylów walki, zaś inne obejmują swą duszą każdą z dróg będąc absolutnie nieprzewidalnymi.

W obrębie każdej Formy znajduje się jedna lub więcej technik, różniących się z reguły kilkoma aspektami technicznymi, ale generalnie wynikających z jednego spojrzenia na walkę. Niektóre techniki posiadają warianty - opisujące czysto praktyczne aspekty, pozwalające stosować daną technikę przy użyciu różnych rodzajów oręża. Warianty w ramach jednej techniki nie będą się zatem różniły od siebie niczym szczególnie istotnym; jedną techniką można posługiwać się np. walcząc jednym lub dwoma mieczami. Skuteczność takich, a nie innych wariantów, jest różnoraka i zależy już od techniki i Formy.

Forma I

Ta forma opiera się na filozofii skupienia i spokoju, które przy długim i systematycznym treningu pozwalają na pełne opanowanie podstaw władania mieczem świetlnym, elementarnych ciosów i pozycji, oraz kontroli szybkości i skuteczności zadawania ciosów. Poznanie zasad tej Formy stanowi punkt wyjścia do bardziej zaawansowanego szkolenia, a od strony technicznej jest niezbędny jako podstawa do opanowania bardziej zaawansowanych form.
Istnieje tylko jedna technika walki w tej Formie, znana jako Shii-Cho.

Techniki

Schii-Cho
Schi-cho, czasem nazywana "formą idealną" została stworzona przez pierwszych konstruktorów i użytkowników mieczy świetlnych, dlatego też jest techniką najłatwiejszą do opanowania. Wszelkie podstawowe techniki ataków, obron, stref trafień i ćwiczenia zostały stworzone na bazie Schi-cho, która stała się punktem wyjścia do rozwoju techniki walki mieczem świetlnym. Schi-cho powstało gdy antyczne style walki były znane wyłącznie nielicznym, dlatego też nie znajdowało się pod bezpoś rednim wpływem żadnego z nich.

Pierwotnie Shii-Cho była techniką walki przewidzianą na zwykłe miecze (jej historia sięga bowiem czasów Pierwszej Wielkiej Schizmy), co widać po jej założeniach praktycznych. Używane w niej są ruchy horyzontalne oraz parowania klingą miecza, aby odepchnąć ostrze przeciwnika w czasie ataków bocznych. Jeżeli atak jest kierowany od dołu w stronę głowy, Shii-Cho po prostu odwraca go poprzez zablokowanie trzymaną poziomo klingą miecza. Parowanie polega na poruszaniu mieczem z góry na dół, aby odepchnąć atak. W praktyce Shii-Cho korzysta jednak z ruchów skośnych, które mogą być wykonane szybciej, niż idealne pozycje prostopadłe. Pierwotnie w Shii-Cho koncentrowało się na atakach w sun djem, punkt styku umożliwiający wytrącenie przeciwnikowi broni lub zniszczenie jej, jednak w późniejszych czasach częściej brano pod uwagę możliwość uśmiercenia oponenta. Wszystkie podstawowe techniki ataku, parowania i ciosów treningowych innych Form mogą być wyprowadzone z techniki Shii-Cho. Dzieli ona bowiem ciała walczących na sześć sfer, na podstawie których posługujący się nią Jedi konstruuje atak lub obronę. Te sfery to:
1. Głowa
2. Prawa ręka i bok
3. Lewa ręka i bok
4. Plecy
5. Prawa noga
6. Lewa noga
Najprawdopodobniej Shii-Cho jako jedyna technika posiada wariant walki biczem świetlnym. Szkolenie Shii-Cho trwa dwa lata.

Forma II

Techniki

Makashi
Starożytna, zapomniana technika walki, rozwinięty przez Rycerzy Jedi kiedy broń ręczna typu lightstaffa i lightdagera stała się powszechną w Galaktyce. Makashi charakteryzuje się płynnymi, długimi i eleganckimi ruchami, które w połączeniu z doskonałym szermierzem tworzą ś miertelnie niebezpieczną kombinację. Jedi stosujący Makashi musi odznaczać się niezwykłą zręcznoś cią nadgarstka, gdyż miecz świetlny obracany jest na kształt tarczy, dzięki czemu wojownik może atakować i bronić się przy minimalnym wysiłku. Technika ta, przeznaczona do pojedynków na miecze ś wietlne została, mimo swej siły, szybko porzucona ze względu na rzadkość starć między osobami władającymi mieczami świetlnymi. Z reguły Rycerzom Jedi przyszło mierzyć się z istotami wyposażonymi w blastery, które wymogły unowocześnienie techniki walki. Makashi jest nieodłącznie związane otwartymi postawami i wynikajacym z tego związku z Bataang.

Lus-Ma
Lus-Ma była archaiczną techniką, podpadającą pod Drugą Formę walki mieczem. Niewiele o niej wiadomo, poza tym, że w czasach starożytnych była ona dość powszechnie stosowana, zapewne w związku z relatywnie większą częstotliwością pojedynków, niż w schyłkowym okresie Republiki. Jej założenia i wachlarz ciosów są w pewnym stopniu analogiczne do późniejszej Makashi, stąd wniosek, że Lus-Ma jest jej wersją rozwojową.

Akar'io
Niezmiernie stara i rzadko spotykana technika walki, niepodobna do większości innych. Akar'io, co oznacza w starożytnym języku wymarłych tubylców Ruan "dusza smoka Akai". Podstawą tej formy są długie i przepełnione elegancją cięcia, akrobatyczne skoki i bazujące na obrotach miecza parowania. Postawy i otwarcia są otwarte, co przybliża stwierdzenie że Akar'io leży na granicy stylów Croste i High Baatang. Użytkownik tej techniki sprawia wrażenie niespotykanej lekkości i finezji, mimo ogromnej siły tej techniki. Jedynym sposobem by nauczyć się tej techniki, to absolutne poddawanie się pływom Mocy w czasie walki, co niestety niesie ze sobą ryzyko w poddawanie się jej ciemnej stronie.

Forma III

Trzecia Forma została stworzona na skutek coraz większej popularności w świecie przestępczym broni laserowej typu blaster i przejawem konieczności zaadaptowania technik walki do obrony przed bronią dystansową, o czym świadczy postawa defensywna polegająca na przewidywaniu toru lotu i odbijaniu strzałów z blastera, przy czym podkreślająca nie agresywną filozofię Jedi, gdyż odbite wiązki laserowe nie są kierowane w stronę strzelającego. Forma III kładzie nacisk na szybkie, ciasne ruchy, które redukują odsłonięte i narażone na trafienie części ciała stając się obroną praktycznie nie do pokonania. Forma trecia jest ucielesnieniem filozofii Wataang.
Najbardziej znaną techniką walki w tej Formie jest Soresu, na tyle funkcjonalna i skuteczna, że wielu traktuje ją jako synonim Formy Trzeciej.
Forma ta znana jest także jako "Wyciszenie" albo Droga Mynocka.

Techniki

Soresu
Soresu charakteryzuje się niemal taneczną choreografią ruchów. Dostosowana jest przede wszystkim do wykorzystania w obronie, w szczególności przed wiązkami z blasterów i innej broni palnej i miotanej, choć sprawdza się również w defensywnej szermierce, a przez lata została udoskonalona na tyle, że wielu Jedi wybrało ją jako swójš podstawowš technikę walki. Korzystający z Soresu Jedi zespala się z Mocą i wyczekuje ataku, aby go odbić lub skierować przeciw napastnikowi. Soresu jest idealna do blokowania i parowania wszelkich ataków, doskonała, jeśli chodzi o odbijanie laserowych pocisków, a także, po dłuższym szkoleniu, zdolna wykorzystać błędy w niemal każdej innej technice na swoją korzyść (może nie licząc Makashi i Akar'io). Maksymalizuje ona zdolności obronne dzięki zastosowaniu ciasnych i wydajnych ruchów, które chronią praktycznie całe ciało.

Forma IV

Techniki

Ataru
Ataru było techniką dynamiczną i skoczną, wykorzystującą szybkość przeciwko sile. Kładząca nacisk na akrobatyczne zdolności i biegłą umiejętność we władaniu mieczem świetlnym co ukazuje że jej źródła leżą w Croste. Wymagająca ogromnej kondycji fizycznej i wytrzymałości, Ataru stawiała na uniki i celne cięcia, mające zdekoncentrować i unieszkodliwić przeciwnika. Specjalistami od Ataru, byli ci Jedi, którzy wykorzystywali swoją naturalną szybkość, giętkość czy niewielki wzrost, rekompensując jednocześnie relatywnie niewielką siłę fizyczną, a także tacy, dla których finezja i szybkość walki miała większe znaczenie, niż rozbudowana obrona czy też nader silny atak. Ataru zakładała bowiem częste i szybkie ataki i daleko posuniętą akrobatykę podczas walki.

Sokan
Sokan jest w pewnym sensie techniką pośrednim między Trzecią a Czwartą Formą. To starożytna technika (prawdopodobnie starsza od Ataru), stawiająca na szybkie i ruchliwe cięcia mieczem, celujące w witalne punkty przeciwnika. Sokan nie kładzie nacisku na uniki, lecz na parowanie ciosów i wykorzystywanie przewagi, jaką może dać teren walki. Siłą rzeczy Sokan był więc trochę podobny do Soresu, jednak wciąż utrzymujący się jednak w obrębie Formy Czwartej. Właściwości te można uznać za efekt przewagi Waatang w charakterze tej techniki.

Forma V

Forma V była jedną z siedmiu Form walki na miecze świetlne, za podstawę mającą brutalną siłę fizyczną. Stworzenie Formy Piątej było odpowiedzią na wzrastające od zawsze zapotrzebowanie na formę ofensywną, wykorzystującą fizyczną siłę, często wspomaganą przez Moc. Filozofia walki ograniczała się do siłowej dominacji nad przeciwnikiem i brutalnego wykorzystywania fizycznej przewagi. Istnieją dwie znane techniki Formy Piątej: Shien i Djem So. Forma ta znana jest również jako Agresja albo Droga Smoka Krayt.

Techniki

Shien
Została stworzona przez Mistrzów Jedi uważających, że Soresu jest techniką zbyt bierną a Forma IV, formą nie wystarczająco silnym. Forma V skupia się głownie na ogromnej sile poświęcanej na atak, przy jednoczesnej stracie na szybkości. Dodatkowym unowocześnieniem wprowadzonym przez tą technikę walki, stało się użycie miecza świetlnego do odbijania strzałów z blastera w kierunku strzelającego, co zaprzeczało pokojowemu charakterowi Rycerza Jedi. Shien znajduje się na pograniczu Bataang i High Bataang, co widać wyraźnie po jej agresywnym charakterze.

Djem So
W praktyce Djem So to Shien po małym liftingu. Właściwie nie różni się specjalnie od tego, czym była klasyczna technika Formy Piątej w starożytności, jest więc względnie prosta do opanowania dzięki zastąpieniu finezji przez walory fizyczne. Technika ta była zatem odpowiedna dla tych, którzy uważali Soresu za styl zbyt pasywny, a Makashi mało praktyczny. Można jedynie zauważyć, że został wzbogacony o kilka manewrów mających skuteczniej wykorzystać siłę wojownika. W porównaniu ze współczesną Shien będzie to więc technika oparta przede wszystkim na potężnych, silnych uderzeniach. Djem So była bardzo popularna w Zakonie Jedi w schyłkowym okresie Republiki.

Forma VI

Techniki

Niman
Nazwa tej techniki wzięła się od triumwiratu bogów planety Kashi, której mieszkańcy wsparli swego czasu Legiony Lettow i pierwszego Mrocznego Jedi, Xendora. Sama technika natomiast została wymyślona przez grupę znaną jako jego słudzy podczas Pierwszej Wielkiej Schizmy.

Niman był techniką korzystającą w założeniach z dorobku wcześniejszych Form (konkretnie Pierwszej, Drugiej, Czwartej i Piątej), realizując założenia idealnej równowagi między atakiem a obroną, które legły u podstaw Formy Szóstej. Zamiłowanie do równowagi sprawiło, że często określano tę technikę jako styl dyplomatyczny, która potem wpłynęła na postrzeganie Nimanu jako techniki charakterystycznej dla dyplomatów właśnie. Warto zauważyć, że ostrożne obchodzenie się z mieczem, które charakteryzowało Niman, służyło jako podstawa do walki dwoma mieczami świetlnymi i wielu rycerzy Jedi uczyło się tej techniki, by móc opanować możliwość walki dwoma ostrzami, jednak rzadko kiedy dochodzili w niej do mistrzostwa. Ponadto w wersji na jeden miecz Niman stał się w swoim czasie wysoce nieefektywny (zapewne przez zbytnio eksponowany w trakcie szkolenia aspekt defensywny), czego dowodem może być fakt, iż nikt z walczących tak rycerzy nie przetrwał bitwy o Geonosis. Jednak u początków Niman w żadnym wypadku nie przypominało jej dzisiejszego wyglądy, była znacznie bardziej agresywna, co wynikało z jej pokrewieństwa z High Waatang.

Forma VII

Forma VII jest jedną z Form walki na miecze świetlne, stawiającą na zaangażowanie w walkę, często zbliżające walczącego do ciemnej strony.
Forma Siódma zakładała taką syntezę metod walki, znanych z poprzednich stylów, która opierała się o poddanie się wirowi emocji stosującego ją Jedi. Miecz świetlny miał być przedłużeniem woli Mocy, a uwolnienie jej nurtu w założeniach doprowadzało do erupcji wulkanu zażartości, który miał zostać ukierunkowany przez Jedi zgodnie z jego zamiarami. W praktyce polegało to na pokonaniu swojej największej słabości i wykorzystaniu jej jako atut; analogicznie z mocnymi stronami przeciwnika, które Forma Siódma zwykła zwracać przeciwko niemu. Nietrudno zgadnąć, że filozofia tego stylu oznaczała swego rodzaju mariaż z ciemną stroną i niosła ze sobą ryzyko upadku. Pomimo relatywnego niebezpieczeństwa dla użytkownika, Forma Siódma była najczęściej eksploatowana i stała się podstawą największej znanej liczby technik, takich, jak: Juyo, Jar'kai, Trispzest, Vaapad a także Teräs Käsi w swojej wersji na broń białą. Warte uwagi jest podobieństwo formy siódmej do techniki Akar'io z czego można wywnioskować że jej pierwszy użytkownik był dobrze obeznany formą drugą.
Forma Siódma jest znana również jako "Zażartość" albo Droga Vornskra.

Techniki

Juyo
Juyo to jedna z technik korzystających z dorobku poprzednich, znana z zażartości i połączenia wykorzystywanego w Soresu podporządkowania nurtowi Mocy z własnym, wewnętrznym wulkanem emocji, kierującym energią rycerza Jedi, brutalność Djem So ze zwinnością Ataru w pewnej niekonwencjonalnej i całkowicie nowej jakości. Tym samym Juyo jest stylem niebezpiecznie zbliżającym użytkownika do ciemnej strony i tylko doskonałe szkolenie oraz dyscyplina mogą zapobiec stoczeniu się w otchłań. Warto zauważyć, że Juyo, chociaż najbardziej niebezpieczne, było jednocześnie najczęściej rozwijane i modyfikowane, stało się więc bazą dla kilku dość popularnych technik walki. Juyo jest w stu procentach oparta na High Baatang.

Jar'kai
Jar'kai było pierwotnie nazwą miasta na planecie Atrisia. Zamieszkujący ją wojownicy, znani jako Miecznicy Yovshin, wynaleźli i rozpropagowali technikę walki dwoma ostrzami własnej produkcji. Jar'kai można potraktować jako agresywną wersję rozwojową Nimanu na dwa miecze, czerpiącego przede wszystkim z impulsywności użytkownika. Faktem jest jednak, że obie techniki powstały mniej więcej w tym samym czasie. Wysoce niebezpieczny dla przeciwników istot władających tą techniką, Jar’kai oferuje zestaw efektownych zastosowań mieczy świetlnych, najczęściej polegających na połączeniu ich w jedną broń. Znane są przypadki zestawienia ich w podwójny miecz świetlny, a także pojedynczą rękojeść z dwoma równoległymi ostrzami.

Trispzest
Trispzest był techniką walki, która wyewoluowała z tradycyjnych walk powietrznych rasy S'kytri z planety Skye. Za jej rozwinięcie odpowiadała Kharys, nosząca tytuł majestrix planety. Warto zauważyć, że w lokalnym języku S'kytri słowo Trispzest oznacza palpitacje serca, co dość dokładnie oddaje charakter tej techniki. Dostosowana do walki w powietrzu, wykorzystuje ona wszelkie atuty, jakie daje jej użytkownikowi niewrażliwość na działanie grawitacji, i jest szczególnie skuteczna przeciwko oponentom pozbawionym tej przewagi. Jej głównym mankamentem jest jednak to, iż latający wojownik nie jest w stanie osłaniać całej powierzchni swojego ciała, przez co jest bardziej narażony na ataki bezpośrednio z góry czy dołu.

Vaapad
Nazwa tego stylu pochodzi od Vaapada, śmiertelnie niebezpiecznego drapieżnika z Serapinu. Jest to stosunkowo młoda technika, opracowana przez Mistrza Jedi Mace'a Windu przy wsparciu jednego z najlepszych szermierzy tamtych czasów - Jedi Sory Bulqa, u schyłku Republiki. Vaapad była bardzo agresywna, wykorzystywała techniki z pogranicza Ciemnej Strony Mocy, co sprawiło, że większość z Jedi, którzy ją opracowali bądź praktykowali ją lub jej elementy, w mniejszym lub większym stopniu poddała się działaniu mroku. Bezpośredniej pokusie oparł się jedynie Mace Windu, dla którego ścieżka ta była "sposobem przekucia jego wewnętrznego gniewu w narzędzie światła", chociaż i on nie był całkowicie wolny od podszeptów ciemnej strony. Faktem jest natomiast, iż był wtedy nie do powstrzymania. Ponadto warto dodać, iż Vaapad istniał tak w wariancie na jedno ostrze, jak i na dwa: długie i krókie.

Teräs Käsi
Znana także jako "stalowe dłonie", Teräs Käsi była stworzona i praktykowana przez Wyznawców Pallawy, starożytny kult z planety Bunduki. Chociaż znana od czasów Pierwszej Wielkiej Schizmy, nie doczekała się godnej następczyni, będąc zarazem najdoskonalszym znanym sposobem obezwładnienia przeciwnika bez użycia broni. Znamienne jednak, że swego czasu rozwinęły się jej odmiany, przewidujące zastosowanie broni białej, a także mieczy świetlnych, przez co Teräs Käsi weszła w kanon Formy Siódmej. Warto nadmienić, że chociaż podstaw tej techniki uczono wszystkich padawanów w Zakonie Jedi, mało kto decydował się na opanowanie tej techniki w wariancie z użyciem miecza, zapewne ze względu na wpisaną w nią zażartość i dość duże ryzyko przejścia na ciemną stronę Mocy. Tym niemniej, Teräs Käsi jako jedyna technika poza Jar'kai pozwala skutecznie używać wariantu walki podwójnym mieczem świetlnym, a bez wątpienia pozwalała opanować tę broń najlepiej.

Ze formami jest jak z modą : powstają, przemijają, następnie powracają by znów za jakiś czas zostać zapomnianym. Każdy ma swój złoty okres w którym znajduje wielu zwolenników, jak i czasy gdzie przeważają oponenci danej techniki. Są też style niezmienne, takie, które są stosowane niezależnie od upływu czasu i zmian wśród władających mieczem świetlnym. Każdy początkujący w materii walk na miecze rozpoczyna swe szkolenie od Formy I, gdyż żadna inna technika nie wykształca tak dobrze podstaw szermierki : refleksu, zdolności manualnych, zręczności. Dopiero po jej opanowaniu adept rozpoczyna poznawanie następnych, bardziej zaawansowanych technik. Co innego reszta Form, których "zmienialność" można najlepiej zaobserwować podczas ostatnich dekad trwania Starej Republiki. W tych czasach Rycerze Jedi, widząc że nie istnieje żadne realne zagrożenie, kładli głównie nacisk na kształcenie się w stylach nie agresywnych, najlepiej służących do pokojowego rozwiązania konfliktów i problemów : Formy III i VI. Jednakże pojawienie się osoby wojowniczego Sitha - Dartha Maula, władającego prawdopodobnie którą z odmian ofensywnej Formy VII, odsłoniło krótkowzroczność takiego prowadzenia szkolenia. W walce z nim, Qui-Gonn Jinn starał się stosować Formę IV, której nie był perfekcjonistą. Będąc już nieco w podeszłym wieku, nie mógł bez przerwy walczyć przy użyciu Formy III, gdyż najprawdopodobniej nie wytrzymał by tego fizycznie. Za swe braki w wyszkoleniu Jinn zapłacił śmiercią co, o dziwo, spowodowało, że Rycerze Jedi zamiast ćwiczyć Formę IV porzucili ją na rzecz jeszcze większej biegłości w Formie III. Działanie to argumentowali tym iż akrobatyczna i otwarta technika powoduje zbyt duże narażenie się na możliwość zranienia lub śmierci. Taki pogląd na sposób prowadzenia walki został mocno nadszarpnięty podczas bitwy o Geonosis gdy Jedi, używający Formy VI, polegli podczas walk na arenie. Zaś Obi-Wan Kenobi, walczący Formą III, nie był wstanie sprostać biegłemu w Formie II hrabiemu Dooku. Jedynie Yoda, który do perfekcji opanował tak powszechnie odrzucaną Formę IV, był wstanie podjąć z nim równorzędną walkę. Lord Vader wykorzystał tę obronną postawę panującą wśród zakonu Jedi i mimo ograniczeń ruchowych jakie dostarczała mu jego zbroja, przy pomocy, potężnej w sile, Formy V bez trudu rozprawiał się z Rycerzami Jedi.

Każdy władający mieczem świetlnym na pewnym etapie wybiera Formę której poświęci najwięcej ćwiczeń i praktyk. A ty? Która z Form stanie się twoim największym sprzymierzeńcem ?